اول ماه مه[1]

سمبل یک عصر جدید در زندگی و مبارزات زحمتکشان

May 1, 1928

در دنیای سوسیالیست، اول ماه مه به عنوان روز توقف کار شناخته می‌شود. این توصیف اشتباهی است که وارد زندگی زحمتکشان شده است؛ زحمتکشانی که در کشورهای بسیاری این روز را با این عنوان جشن می‌گیرند. [اما] در واقع اول ماه مه برای زحمتکشان، یک جشن نیست. نه، زحمتکشان نباید این روز را در کارگاه‌ها یا محل کارشان سپری کنند. در این روز، در تمام دهکده‌ها و در تمام شهرهای سراسر جهان زحمتکشان به کنار هم می‌آیند، صف‌آرایی توده‌ها را سازمان می‌دهند؛ نه برای نمایش این روز، همانند سوسیالیست‌های دولت‌گرا -و به ویژه بولشویک‌ها این‌گونه تصور می‌کنند- بلکه برای سنجش میزان قدرت‌شان و تشخیص فرصت‌هایشان برای نزاع مسلحانه و مستقیم در برابر نظامی برده‌دار، فاسد و هراسان که ریشه در خشونت و دروغ دارد. این ساده‌ترین کار برای زحمتکشان است که در این روز تاریخی گرد هم آیند و خواست جمعی‌شان را بیان نموده و درباره‌ی مسائل اساسی حال و آینده به بحث بپردازند.

بیش از چهل سال پیش، کارگران آمریکایی در شیکاگو و حومه‌ی آن، در اول ماه مه گرد هم آمدند. به سخنان سوسیالیست‌ها و بیش از آن به آنارشیست‌ها گوش فرا داده و با بینش آزادی‌خواهشان آشکارا از آنارشیست‌ها حمایت کردند.

در آن روز کارگران آمریکایی تلاش کردند با سازمان‌دهی خود، اعتراضشان را به نظام ناعادلانه‌ی ایالت و پایتخت سرمایه‌داران نشان دهند. این چیزی بود که آزادی‌خواهان آمریکایی، اسپایز، پارسونز و دیگران درباره‌اش سخن گفتند.

کارگران شیکاگو و حومه برای جشن گرفتن اول ماه مه جمع نشده بودند. آنان گرد هم آمده بودند تا مشکلات زندگی و مبارزاتشان را حل کنند.

امروز هم، در هر جایی که زحمتکشان خود را از بندگی بورژوازی و سوسیال دموکراسی مرتبط با آن (منشویک یا بلشویک، فرقی نمی‌کند) آزاد کرده‌اند یا برای آن تلاش می‌کنند، اول ماه مه را فرصت مناسبی برای گردهم‌آیی می‌بینند، زمانی که یکدیگر را از ملاحظات هم آگاه می‌کنند و به مسئله‌ی رهایی خود می‌پردازند. آنها از این طریق اتحاد خود را نشان داده و یاد شهدای شیکاگو را زنده می‌کنند. بدین‌سان آنها درک می‌کنند که اول ماه مه نمی‌تواند برای آنها یک جشن باشد. بنابراین با وجود ادعای "سوسیالیست‌های حرفه‌ای"، برای به تصویر کشیدن یک "جشن کار"، اول ماه مه نمی‌تواند چنین چیزی برای یک کارگر آگاه باشد.

اول ماه مه سمبل یک عصر جدید در زندگی و مبارزات زحمتکشان است، عصری که هر سال نبردهای جدید و بطور فزاینده سخت و قاطعی را در برابر بورژوازی، به روی زحمتکشان می‌گشاید؛ نبرد برای آزادی و استقلالی که از آنها روی‌گردان بوده و برای آرمان‌های اجتماعی (سوسیال).

-------------------------------------------------------------------

[1] این متن ترجمه‌ای است از:
"The First of May: Symbol of a New Era in the Life and Struggle of the Toilers"

می‌دانم ترجمه‌ی خوبی نیست. ولی به هر حال گفتم احتمالا انتشارش از بایگانی‌اش مفیدتر خواهد بود.