مُتانا وُلیا
یادداشت های من!
جنگ
با دوستی درباره‌ی این بحث می‌کردم که اگر آمریکا به ایران حمله کند، آیا ما باید داوطلبانه اسلحه در دست بگیریم یا نه؟ این پرسش را با برخی دیگر نیز مطرح کردم و در این‌جا خیلی خلاصه برخی از دیدگاه‌ها را در این مورد می‌نویسم. البته امیدوارم چنین جنگی هرگز اتفاق نیافتد. خوشحال می‌شوم نظرات شما را هم در این مورد بدانم.

- ما باید از کشورمان دفاع کنیم و باید به جنگ آمریکا برویم، حتی اگر این به معنای مرگ حتمی ما باشد. شاید این درست باشد که اگر آمریکا تصمیم به اشغال ایران بگیرد، ما نمی‌توانیم جلوی اشغال ایران را بگیریم؛ اما چرا باید برایش فرش قرمز پهن کنیم. اگر آمریکا می‌خواهد ایران را اشغال کند، می‌توانیم کاری کنیم که لااقل هزینه‌ی زیادی برای آن بپردازد. من نمی‌خواهم روزی را ببینم که ایران هم مثل عراق جولان‌گاه سربازان آمریکایی شده باشد. [...]

- ما باید به جای این‌که صرفا وجدان‌مان را ارضاء کنیم، کاری را که واقعا مفید است انجام دهیم. ما چقدر می‌توانیم به مقاومت نیروهای مسلح اضافه کنیم. جنگ ایران و مغولستان نیست که هر کس بتواند شمشیر بردارد و به جنگ مغول‌ها برود (کاری ندارم که رفته‌اند یا نه). در جنگ‌های مدرن تکنولوژی حرف اول را می‌زند و همه می‌دانیم از نظر تکنولوژیک در چه حدی هستیم؛ یا لااقل می‌دانیم در چه حدی نیستیم! این‌که ما به عنوان نیروهای داوطلب به مقابله‌ی آمریکا نرویم، به معنای خوش‌آمد گفتن به آمریکا نیست. در واقع در صورتی که اشغال ایران اتفاق بیافتد، به نیروی سیاسی زیادی نیاز است که جلوی به وقوع پیوستن بسیاری فجایع گرفته شود.

این موضوع قابل انکار نیست که در صورت وقوع جنگ، ایران بسیار بیش از آمریکا هزینه خواهد داد. تصور کنید فرد A 1000 تومان و فرد B 10 تومان پول دارند. این‌که B تمام 10 تومان‌اش را بدهد تا 1 تومان به A ضرر بزند عاقلانه است؟ در واقع شاید تنها توجیح داوطلب شدن همان باشد که در بالا گفته شد: این‌که ما توان دیدن ایران اشغال شده را نداشته باشیم. اما پرسش این است که آیا با مرگ ما به این صورت، چیزی تغییر خواهد کرد؟

به این نکته هم باید توجه داشته باشیم که خیلی‌ها روی جنگ‌های نامنظم در شهرها یا در نواحی شمالی تأکید می‌کنند. این می‌تواند از اهمیت برتری تکنولوژیک ارتش ایالات متحده تا حد زیادی بکاهد.