بسیاری اوقات از خودم پرسیده‌ام که "چرا نوشتن این وبلاگ را شروع کردم؟" و هر بار از پاسخ دادن طفره رفته‌ام. اما ادامه‌ی این وضع بیش از این برایم ممکن نیست. امروز می‌خواهم کمی بیرحمانه به داوری خودم بنشینم. دیگر با کلیشه‌ها خودم را قانع نمی‌کنم. امروز می‌دانم که متانا ولیا یک "مرا ببینید!" بیش‌تر نیست. پس دیگر در این‌جا نمی‌نویسم مگر زمانی که احساس کنم دلیلی جز ارضاء این نیاز به دیده شدن دارم.

و حرف آخر:

"...

با این همه

تو گویی اگر نمی‌بود،

جهان قادر به حفظ تعادل خود نبود!

چون آن درخت که زیر باران ایستاده است!

نگاه‌اش کن!

چون آن کلاغ!

چون آن خانه!

چون آن سایه!

ما گلچین تقدیرُ تصادفیم،

استوای بودُ نبود."

حسین پناهی